Podczas jednego z ostatnich spacerów, nagle przebiegło przede mną niewielkie stado saren. Moja psina stanęła jak wryta, po czym rzuciła się za nimi w pościg. Z góry skazana jednak była na porażkę. Na dobranie się do sarniny nie pozwoliła jej zimowa kondycja, no i sarny miały zdecydowaną przewagę w długości nóg.  Jednak i tak przez chwilę były nieźle zszokowane, widząc biały pocisk mknący w ich kierunku. Pomimo porażki w polowaniu, radość widoczna na pyszczku pieska była ogromna.

Znam takie miejsce, gdzie wczesną wiosną wśród dębów, rosną przebiśniegi. Tak się akurat złożyło, że wybrałem się tam dziś rano i ku mojemu zaskoczeniu, zauważyłem, że spośród liści zaczynają wyzierać białe łebki tych roślin. Są tacy, którzy twierdzą, że nie ma czegoś takiego jak zmiana klimatu. Co z tego, że to już piąta z kolei zima bez zimy, a latem mamy trwające przez kilka tygodni upały, a każdego roku coraz wcześniej pojawiają się pierwsze kwiaty, które zamiast przebijać się przez topniejący śnieg, wychylają się spośród spadłych jesienią liści. Ale przecież nic się nie dzieje. Ci idioci są jak Czarny Rycerz z Monty Pythona, który nawet jak stracił obie ręce i nogi twierdził, że to tylko powierzchowna rana. Z jednej strony fajnie, już wiosna. Ale coś niedobrego się dzieje, równowaga poważnie została naruszona, a konsekwencje mogą być dla nas straszne.

Postanowiłem wybrać się z moją psiną na dłuższy spacer. Jak się jednak okazało, pogoda zniweczyła mój zamiar. Tak strasznie wiało, że po zaledwie pół godzinie zupełnie przemarznięty uciekłem do domu. Mimo to byłem światkiem niezwykłego zjawiska, kiedy to chmury gnane ogromną siłą wiatru, dosłownie tańczyły na niebie. Zmiany ich układu były dość gwałtowne, a poza tym, w którą stronę bym nie spojrzał, mogłem zobaczyć kompletnie odmienny ich układ i strukturę.