Souad Mekhennet, Powiedzieli, żebym przyszła sama. Za linią dżihadu

Jak to się dzieje, że ludzie, często urodzeni i wychowani na Zachodzie, na wskroś przesiąknięci naszym stylem życia, zaczynają nagle zabijać w imię dżihadu? Na to pytanie w swojej książce, próbuje odpowiedzieć Souad Mekhennet, niemiecka dziennikarka o marokańsko-tureckich korzeniach. Ma wielki upór w dochodzeniu do prawdy, a dzięki swojemu pochodzeniu udaje jej się spotkać i porozmawiać z osobami, do których nie dotrze nigdy żaden zachodni dziennikarz. Souad Mekhennet stara się pokazać to co dzieje się na Bliskim Wschodzie z zupełnie innej strony, próbując dociec, jakie są korzenie dżihadowego szaleństwa. I chociaż sama jest muzułmanką, wciąż nie może zrozumieć, dlaczego ktoś czemuś takiemu daje się porwać, doprowadzając do cierpienia innych ludzi. Przy okazji bardzo krytycznie pisze o zachodnich demokracjach, które od czasu wspierania mudżahedinów walczących w Afganistanie z sowiecką inwazją, podarowali im potężne narzędzia, które później zostały użyte przeciwko Zachodowi. Powiedzieli, żebym przyszła sama to bardzo wciągająca książka, w sam raz na długie, zimowe wieczory.

Ahmed Saadawi, Frankenstein w Bagdadzie

To nie reportaż, ale po części opowiada o tym samym co Powiedzieli, żebym przyszła sama, czyli pokazuje piekło, które dzieje się na Bliskim Wschodzie od drugiej strony. Dobrze znamy obrazki z Iraku które pojawiły się w mediach po inwazji na ten kraj Stanów Zjednoczonych i sojuszników. Konwoje wojsk koalicji, czający się na nich zamachowcy, zdenerwowani żołnierze i obserwujący ich nieprzyjaźni ludzie. Frankenstein w Bagdadzie pokazuje jednak to, jak wyglądało życie zwykłych Irakijczyków po obaleniu Saddama. Brak prądu i wody, korupcja, wpadający nagle do domów żołnierze, miny pułapki, z tym musieli żyć mieszkańcy Iraku od 2003 r. Książka ta, to także doskonała opowieść o zemście i nie kończącej się spirali przemocy. Ale jest to także powieść dość dziwna, czasami wręcz groteskowa i abstrakcyjna. Jednak to wszystko tworzy doskonałą całość, która sprawia, że Frankenstein w Bagdadzie jest taka dobra.

Marek Krajewski, Golem

Marek Krajewski w tym roku przygotował dwie książki. Wiosną ukazała się całkiem udana Dziewczyna o czterech palcach (cykl o Popielskim), a kilka tygodni temu Goliat (cykl o Mocku). I tym razem autor jednak nie podołał. Książka jest wyjątkowo nie ciekawa. Jak dotąd, jeszcze żadna opowieść o Mocku nie była tak słaba. Odnosi się wrażenie, że została napisana zbyt szybko, tak jakby trzeba było coś szybko napisać i w ten sposób powstał Golem, potwór ulepiony naprędce z gliny. Krajewski postanowił totalnie przemaglować swojego bohatera. Upokarza go, totalnie upodla i niemal unicestwia. Czyżby autor upatrywał jakąś psychopatyczną radość w niszczeniu swojej postaci? Nie wiem czemu to wszystko miało służyć? Nie ma to żadnego związku z wcześniejszymi książkami, które opisywały późniejsze wydarzenia z życia tego bohatera. Coś takiego wywarłoby głęboką rysę na każdym, a nigdy nie było o tym mowy. I chociaż akcja książki, wciąż toczy się we Wrocławiu (Breslau), to miałem wrażenie, że niewiele jest tutaj tego wspaniałego miasta. Czuję wielkie rozczarowanie, bo kryminalny cykl o Mocku, należał do moich ulubionych.

Szczepan Twardoch, Królestwo

Po sukcesie Króla, Twardoch postanowił iść za ciosem i napisał kontynuację historii Jakuba Szapiro. Tym razem akcja powieści toczy się podczas wojny, a Szapirę obserwujemy oczami jego syna Dawida oraz kochanki Rywki. Co się stanie, kiedy król straci swoje królestwo? To opowieść o upadku, beznadziei i śmierci człowieczeństwa. Tu silnymi są ci, którzy wydawali się słabi, w przeciwieństwie do tych potężnych, którzy nie są w stanie poradzić sobie z utratą pozycji. Twardoch po raz kolejny pokazuje okrucieństwo i bezsens wojny. Jednak najbardziej wstrząsający w tej książce jest pesymizm. Ciężko jest się pozbierać po tej lekturze. I jeszcze jedna rzecz, która sprawia, że Twardocha można uznać, za jednego z najważniejszych, współczesnych pisarzy, Królestwo jest kontynuacją świetnego Króla, ale jednocześnie odnosi się wrażenie, że to już zupełnie inna opowieść. Mróz czegoś takiego nie potrafi.