Pani Olgo gratuluję, ale przed wszystkim dziękuję. W końcu mogłem poczuć się dumny z tego, że mieszkam w Polsce. To wspaniałe, że w kraju „nosaczy”, gdzie szczytem mody są klapki i dresy, w kraju agresji i prostactwa, kraju którego przeszło 60% mieszkańców, nie sięga po żadną książkę, a słownik ograniczył się do zaledwie kilku słów zaczynających się na chu.., ku.. itp., powstają tak niezwykłe opowieści, które zostały docenione na świecie. Kiedy kilka godzin temu usłyszałem, że została Pani wyróżniona Noblem, poczułem się bardzo szczęśliwy. Jeszcze raz dziękuję!!!
Za oknem szaro, deszczowo i chłodno. A jeszcze nie tak dawno, narzekałem na upał. Cóż, taka natura człowiecza, której ni jak nie dogodzisz. Na szczęście są zdjęcia, które przypominają jak było jeszcze dwa tygodnie temu, kiedy to w pewnym ogrodzie obserwowałem wygrzewające się w słońcu motyle z gatunku Vanessa atalanta (po naszemu rusałka admirał). Kiedy patrzę na te fotki od razu na serduchu robi mi się jakoś cieplej, powraca lato i dobry humor.
W środę kurier przywiózł mi niewielką paczkę, w której znajdowała się świeżutka, właściwie gorąca, jeszcze przedpremierowa płyta PIDŻAMY PORNO, Sprzedawca Jutra. Od kiedy przerzuciłem się na streaming, rzadko kupuję płyty, ale tym razem nie potrafiłem się powstrzymać i musiałem zamówić Sprzedawcę. W przesyłce znajdowało się przyjemne, chociaż patrząc na grafikę, lekko niepokojące, kartonowe pudełko z autografami muzyków, a w nim krążek z ich muzyką, na którą czekałem 15 lat. Dwanaście utworów, które można krótko opisać, jako 100% PIDŻAMY PORNO. W ostatnich czasach projekt Grabaża, Strachy na Lachy, stał się dość męczący. Brakowało przede wszystkim prostego, punkowego grania. Chyba miałem jednak zbyt duże oczekiwania wobec tej płyty, ale PIDŻAMA to kapela, która kiedyś uratowała mi życie. Pierwsze trzy utwory są właściwie tym na co czekałem (zwłaszcza Hokejowy Zamek, jak usłyszałem pierwszy raz, to miałem wrażenie, że Grabaż zajrzał mi do głowy i postanowił to wyśpiewać). Później jednak jest jakby słabiej. Chociaż kolejne kawałki są muzycznymi cytatami z dokonań PIDŻAMY to odniosłam wrażenie, że nagle przestało być ciekawie, zwłaszcza przy Sądzie Ostatecznym. Jednak dwa ostatnie utwory, to znów stara, dobra, momentami dość mocna PIDŻAMA. Ale, jak się okazuje, sam zespól miał spory problem z tworzeniem tej płyty, Grabaż przyznał, że „Nie wychodziło nam, nagraliśmy materiał, ale nie wiedzieliśmy, jak go sensownie złożyć.” I takie właśnie miałem wrażenie, po pierwszym przesłuchaniu Sprzedawcy. Jednak z każdą kolejną minutą obcowania z tą muzyką, podoba mi się coraz bardziej. I chociaż ten krążek nie porwał mnie tak jak Bułgarskie Centrum, to z pewnością Sprzedawca Jutra, będzie jednym z ważniejszych płyt w tym raku.
Na samym wstępie muszę wspomnieć o tym, że nie znoszę filmów, w których
śpiewają. No może z pominięciem Blues Brothers, ale to chlubny wyjątek. Chorobliwie
nie znoszę musicali. Filmy, w których nagle przerywa się dialog i bohaterowie
zaczynają się uzewnętrzniać poprzez śpiew, a czasami o zgrozo jeszcze tańcząc,
po prostu mnie odrzucają. A tu takie zaskoczenie. Nie dość, że nie
zrezygnowałem z oglądania Rocketmana, to na dodatek obejrzałem go z ciekawością.
A zabrałem się do tego ze sporym sceptycyzmem, wynikający z bardzo nieudanej
biografii Queen jaką był koszmarny Bohemian Rhapsody. Rocketman
był jednak sporym zaskoczeniem, bo chociaż nie jestem fanem Eltona Johna, to
film bardzo mi się podobał. Już sama konwencja była bardzo ciekawa. W Bohemian
Malek próbował, aż do przesady stać się Freddiem, przez co film stał się
karykaturalny, tu grający Eltona, Taron Egerton interpretuje odtwarzaną postać.
Wielką zaletą tego filmu jest to, że za miast muzyki z playbacku Egerton sam
śpiewa piosenki swojej postaci. Są one zresztą odpowiednio dobrane, stając się
częścią opowieści. Bohemian Rhapsody był właściwie filmem o niczym. Ani
w sumie nie opowiadał o zespole (zmieniono i uproszczono wiele faktów), ani o
Mecurym. Rocetman to przede wszystkim opowieść o wyobcowaniu, o poszukiwaniu
akceptacji i miłości. A do tego jeszcze zrobiony w bardzo ciekawej formie.
Władcy chaosu
Władcy chaosu to film “oparty na prawdzie… i kłamstwach… oraz
wydarzeniach, które wydarzyły się naprawdę”. Ciężko mi jest ocenić ten film, bo
jego temat jest dla mnie dość osobisty. Sam pamiętam jakie ogromne wrażenie, gdzieś
na początku lat 90-tych, wywalała na nas muzyka, która przywiało z Norwegii. Takie
grupy jak Mayhem, Darkthrone, czy jednoosobowy projekt Burzum, powalały świeżym
i po części druzgoczącym podejściem do metalu. I ten właśnie moment został
pokazany w filmie. Znudzeni młodzi Norwegowie, próbują znaleźć własne miejsce
na świecie, poświęcają się muzyce, chcąc tworzyć jak najbardziej ekstremalne
rzeczy. Bo metal, bez względu na to czy był on blach, death, czy też trash, to
przede wszystkim rodzaj buntu. Tym razem jednak bunt oraz pewnego rodzaju poza,
połączona z balansowanie na granicy, doprowadziły do tragedii. Można się
przyczepić do kilku rzeczy, jak dobór aktorów (Emory Cohen w roli Varga). Najbardziej
jednak doskwierała mi zbyt mała dawka muzyki. Ten film powinien być budowany metalem.
Cały czas jest mowa o rewolucji dokonanej przez Mayem, ale tego niestety nie
słychać.
