Koncert życia

Właśnie wróciłem z Pragi i wciąż nie mogę wyjść z euforii jaką wywołał we mnie wczorajszy koncert Boba Dylana. Już samo to, że mogłem wziąć w nim udział jest niesamowite. Dylan nie często koncertuje, a biorąc pod uwagę jego wiej (83 lata), każdy jego koncert może być ostatnim. Kiedy jednak zasiadł przed fortepianem i zaczął grać, ulotnił się staruszek, miałem wrażenie, że nagle odmłodniał. I ten wspaniały, chropowaty, silny wokal. Głos Dylana stanowił główny instrument i był mocniejszy niż na nagraniach. A do tego jeszcze ten magiczny moment, kiedy wykonywał „I’ve made up my mind to give myself to you” mocno przytuliłem moją żonkę, a wtedy Dylan spojrzał w naszym kierunku i wydawało mi się, że śpiewa dla nas („…My eye is like a shooting star / It looks at nothing, neither near or far / No one ever told me, it’s just something I knew / I’ve made up my mind to give myself to you…”). Wiem, to tylko złudzenie, ale z drugiej strony, dlaczego nie. Publika bardzo entuzjastycznie reagowała na muzykę, a co ciekawe, znalazła się tam naprawdę spora grupa młodych. Nie wiem, czy to jest czeska specyfika, ale bardzo budujące było to, że osoby w wieku naście – dwadzieścia kilka lat, mają tak dobry, muzyczny gust. Okazuje się, że wielki muzyczno-liryczny talent Boba Dylana łączy pokolenia Podsumowując, chyba właśnie zaliczyłem koncert życia. To było spełnienie nigdy niewypowiedzianego marzenia.

I jeszcze jedno. Koncert Dylana, był świetną okazją do tego, żeby chociaż na chwilę wpaść do mojej ukochanej Pragi. Przejść się uliczkami pełnymi nieco zaniedbanej secesji, zjeść gulasz z knedlem, napić się dobrego piwka i po raz kolejny poczuć, że znajduję się we właściwym miejscu.