Właśnie ukazała się najnowsza wizja przyszłości autorstwa Jacka Dukaja „Starość aksolotla”. Niezwykła opowieść o zagładzie życia na naszej planecie i rozpaczliwej próbie odtworzenia go przez garstkę ocalałych. No tak, ale czym jest życie, a właściwie, to, czym jest człowiek? Czy zachowanie samej świadomości (pamięci), bez uczuć, zmysłów, ograniczeń i słabości ciała, nie pozbawiłaby nas czegoś bardzo ważnego? Człowiek to przecież nie tylko rozum? Dopiero, kiedy dodamy całą resztę, stajemy się prawdziwym, żywym stworzeniem. No i rzecz bardzo istotna, każdy z nas jest niepowtarzalny. Cyfrowy zapis myśli, można byłoby kopiować nieskończoną ilość razy, replikacja jakiegokolwiek człowieka jest niemożliwa. Ewolucyjnie, każdy z nas potrzebuje także normalnych kontaktów, z żywymi przedstawicielami naszego gatunku. Samotność, to jedna z najgorszych rzeczy przytrafiających się homo sapiens. Muszę przyznać, że wizja Dukaja zmusiła mnie do wielu przemyśleń i po tygodniu od przeczytania książki, wciąż do niej wracam. Czy w powoli dehumanizującym się świecie nie stajemy się jak roboty z wizji Dukaja?
Jak zwykle u tego autora mamy do czynienia ze specyficznym, stworzonym na potrzeby opowieści językiem. Tym razem nowomowa ma wymiar techniczny, w którym z łatwością odnajdzie się każdy nerd, ktoś niezorientowany może mieć nieco więcej problemów, ale warto się podjąć wysiłek, zwłaszcza, że fabuła książki jest wciągająca.
Nowa książka Dukaja jest dostępna tylko w wersji cyfrowej, za to uzupełniona naprawdę świetnymi ilustracjami, a jeśli ktoś posiada drukarkę 3D (ha, pewnie każdy taką ma), w prezencie dostaje plik, dzięki któremu może sobie wydrukować figurkę robota z powieści.
Przerażające jest to, że przynajmniej niektóre fragmenty książki są nie tyle wizją przyszłości, co obrazem współczesnego człowieka, który coraz chętniej życie realne zastępuje jego wirtualna namiastką.
dziennik niecodzienny czyli krótko o... 