Jakieś dwa tygodnie temu, na którymś z portali przeczytałem, że polska gra „Zaginięcie Ethana Cartera” otrzymała nagrodę BAFTA (przyznawaną przez Brytyjską Akademię Sztuk Filmowych i Telewizyjnych) w kategorii „najbardziej innowacyjna gra”. Poczułem lekka dumę, że doceniane są polskie produkcje, ale pewnie nie przejąłbym się zbytnio tą informacją, gdyby nie ilustrujące wpis zdjęcie, przedstawiające bardzo dobrze znane mi miejsce. Okazało się, że autorzy gry wykorzystali oryginalne plenery okolic zapory w Pilchowicach. Dolny Śląsk obfituje w miejsca tajemnicze i aż dziwne, że do tej pory nie pojawiał się w grach. Te wszystkie stare zamczyska, ruiny pałaców, kopalnie i góry, aż się proszą o to, aby stać się scenografią niezwykłych opowieści. Same zresztą skrywają nie jedną, mniej lub bardziej, przerażającą historię. I właśnie tam została umiejscowiona akcja gry „Zaginięcie Ethana Cartera”, chociaż Pilchowice w tym przypadku odgrywają fikcyjne Red Creek Valley, górską dolinę, na środkowym zachodzie Stanów Zjednoczonych. Pod względem graficznym gra jest przepiękna. Wielokrotnie miałem wrażenie, że przeniosłem się do Pilchowic i myślę, że kiedy nadejdzie zima, często będę uruchamiał grę tylko po to, aby pochodzić sobie po tamtejszych lasach. Nie jestem fanem przygotówek, ale „Zaginięcie…” jest na tyle klimatyczne, że z przyjemnością pogrążyłem się w tym świecie. Wizje głównego bohatera, przenikanie przez portale, komunikowanie się ze zmarłymi sprawiły, że gra, w której z pozoru niewiele się dzieje, stała się fascynującą zabawą. Jak dla mnie produkcja ta ma jeden, za to bardzo poważny mankament, jest wyraźnie zbyt krótka. Poza tym, trudno jest tu, do czegokolwiek się przyczepić. Mam nadzieję, że sukces gry sprawi, że w niedługim czasie pojawi się jej znacznie bardziej rozbudowana kontynuacja.
dziennik niecodzienny czyli krótko o... 