Dwie pierwsze książki Chucka Palahniuka (Fight Club i Rozbitek) zrobiły na mnie ogromne wrażenie. Pozwoliły mi nieco inaczej spojrzeć na otaczającą nas rzeczywistość. Z późniejszymi książkami „szalonego” Chucka było różnie, aż tu nagle wpadła mi w ręce, a właściwie do czytnika, książka Dzień prawdy. Wizja świata wykreowanego przez Palahniuka rozwaliła mi umysł. Dla mnie to trochę taki Fight Club 2.0. Tu także mamy jakiś tajny spisek. Tu również odnajdujemy niezgodę na to jak wygląda i przede wszystkim dokąd zmierza świat. Ale wszystko jest bardziej przewrotne, ostre, radyklane. Nie ma się jednak czemu dziwić, przez tych dwadzieścia kilka lat, które dzieli obie książki, świat też mocno się zmienił. Podziały stały się bardziej wyraźne, a to co dziś dzieli ludzi stanowi przepaść nie do zasypania I chyba dlatego czytając Dzień prawdy chwilami odnosiłem wrażenie, że rzeczywistość z powieści nie jest aż tak bardzo oddalona od tej naszej, a kiedy to sobie uświadomiłem, poczułem przerażenie. Na całe szczęście styl Palahniuka pełen jest ironii (także autoironii), sarkazmu i złośliwego humoru, które to pozwalają przetrwać w świecie jego wyobraźni. Czasami może nawet trzeba przez ten świat przejść, żeby dostrzec, że w tym naszym coś nie gra, no i co takiego może się stać jeśli nic z tym nie zrobimy.
Drugą książką Palahniuka, którą ostatnio przeczytałem jest zbiór jego opowiadań Zmyśl to. Jest to kolekcja dosyć nierówna, jedne opowiadania są naprawdę błyskotliwe inne znów dość przeciętne. Łączy je natomiast czarny humor i nieprzewidywalność tak charakterystyczne dla prozy Palahniuka. Ogólnie jakoś nie przepadam za krótkimi formami. Wolę, kiedy opowieść jest zdecydowanie długa. Czasami jednak przyjemnie jest przeczytać, krótką historię, która zaświeci jakieś światełko w głowie. Zmyśl to doskonale się sprawdza właśnie jako taka iskra.
dziennik niecodzienny czyli krótko o... 