Kłopoty radiowej „Trójki”

Dziś trudno jest, poza internetem, znaleźć radio, w którym usłyszeć by można coś innego niż starocie z cyklu „największe przeboje”, czy popową papką. Jeśli nasze rozgłośnie miały kiedyś ambicje, to już dawno zabiła je chęć zarabiania pieniędzy, a łatwiej jest zniżyć się do niskich, aczkolwiek bardzo licznych gustów, niż te gusty kształtować. A szkoda, bo radio w dalszym ciągu należy do najważniejszych i bardzo popularnych mediów. Jedynym, chlubnym wyjątkiem pozostaje Polskie Radio, które w przeciwieństwie do publicznej telewizji, w dalszym ciągu stara się być nośnikiem „wartości”. Dla mnie najważniejszym z tych programów pozostaje program trzeci, czyli „Trójka”. Kiedy w lipcu 2006 r. szefem tej rozgłośni został Krzysztof Skowroński, przeszło ono niezwykłą, bardzo pozytywną metamorfozę. Zaczęły się pojawiać bardzo interesujące programy autorskie, które nie koniecznie były prowadzone przez dziennikarzy, ale przyznać trzeba, że każdy z nich, to wyjątkowa osobowość. Była KoZA, czyli Komitet Zwalczania Apatii, audycja stworzona przez Andrzeja Nejmana, aktora, za którym nigdy nie przepadałem, a który swoimi wystąpieniami w radiu pokazał swój ogromny komiczny talent, serwując na dobry początek każdego weekendu, godzinną dawkę inteligentnego humoru. Były również „Ładne kwiatki”, Piotra Bukartyka, który męczy może swoimi piosenkami, choć i tak ich poziom pod każdym względem góruje nad tak mocno promowanym beztalenciem jak Czesław Mozil. Najważniejsze było jednak to, że Bukartyk prezentował polską muzykę, głównie rockową, a podstawowym kryterium wybieranych przez niego utworów, była warstwa tekstowa. Powoli zaczynają znikać także i inne audycje powstałe w czasach Skowrońskiego. W sobotę dowiedziałem się, że od kwietnia przestanie być nadawana, chyba najbardziej przeze mnie ceniona audycja, „Raport o stanie świata”, Dariusza Rosiaka. Audycja, w której autor podejmował próbę podsumowania najważniejszych wydarzeń mijającego tygodnia. Był zawsze temat przewodni i nie koniecznie dotyczyło to wydarzenia najbardziej rozpowszechnianego przez media. Często prowadzący skupiał się na miejscach zapomnianych. Wiele kolejnych audycji poświęconych było Afryce. Poza ekspertami pojawiały się tam również ważne postacie życia politycznego omawianych krajów. O charakterze programu świadczyła sama osoba prowadzącego, który potrafił nie tylko znaleźć ciekawy temat, ale dość głęboko starł się go drążyć, a to w dzisiejszym dziennikarstwie, gdzie liczą się tylko powierzchowne informacje, rzecz niezwykle rzadka. A do tego jeszcze, niezwykle trafnie dobierana była muzyka, która stanowiła komentarz, do omawianych zagadnień. Szkoda, znajdę sposób wypełnienia tej sobotniej godziny, tylko czy będzie on aż tak interesujący?

Skąd te zmiany. Problemy „Trójki” zaczęły się nieco ponad rok temu, gdy nagle odwołano Skowrońskiego. Kiedy jednak w grudniu nowym dyrektorem został Jacek Sobala, który wcześniej wsławił się zniszczeniem oryginalności Radia Bis, rozpoczęła się istna rzeź. Kolejne audycje znikają, a zastępują je nudne i ciężkie, gadające głowy, o dokładnie określonych poglądach politycznych. Rozpoczął on również walkę z Komitetem Przyjaciół Trójki, któremu udało się zebrać w zeszłym roku 700 tys. złotych, na misyjne audycje „Trójki”. Oskarża on Komitet o próbę prywatyzacji stacji, zapominając o tym, że na takie działanie potrzebna jest zgoda parlamentu. Tak to już jest, kiedy polityczni sługusi biorą się za media, przestają one wówczas być niezależne i na dodatek stają się po prostu obrzydliwie nudne. Nie wiem tylko, skąd u tych mocno zaangażowanych politycznie, bierze się taka paranoja.

Z łatwością znajdę alternatywę dla radia, szkoda tylko, że znika jedno z najbardziej pozytywnych mediów w tym kraju. To wielka strata, bo „Trójka” ma ogromne zasługi w promowaniu bardziej ambitnej muzyki.