Kac

… kto nie poznał, ten nie żył. W niektórych kręgach zwany „syndromem galopujących turów”. Stan, w którym niektóre zmysły wyostrzają się do granic możliwości, to wówczas, liść opadający na ziemię wydaje dźwięk, który można porównać z eksplozją bomby termojądrowej. Nie żebym wiedział jaki dźwięk powstaje podczas takiego wybuchu, ale musi to być właśnie coś takiego. A wyobraźcie sobie, że budzicie się po hucznej imprezie, powiedzmy, po … na przykład wieczorze kawalerskim i nie tylko napier… was głowa, a wnętrzności chcą wypłynąć z was jak lawa z wulkanu i taką właśnie mają temperaturę. Najgorsze jednak jest to, że kompletnie nie pamiętacie, co działo się poprzedniej nocy. Nic, zero, pustaka. Wszelkie wysiłki waszego umęczonego umysłu nie przynoszą żadnego efektu. Rozglądacie się po pokoju, w którym się znajdujecie i widzicie, że lokal został kompletnie zdemolowany, brakuje wam zęba, a kiedy idziecie do toalety zastajecie tam tygrysa, a jakby tego było mało w szafie śpi kilkumiesięczne dziecko. No  i najważniejsze, gdzie jest pan młody? Przecież za dwa dni ma odbyć się ceremonia ślubna.

Jakie to szczęście, że to tylko scenariusz filmu „Kac Vegas”. To tylko wstęp do tego, co jeszcze czeka bohaterów filmu. Jego twórcy bardzo poważnie potraktowali i wcielili w życie receptę Alfreda Hitchcock na dobry film. Zaczęli od trzęsienia ziemi, a właściwie od kaca giganta, by w miarę trwania filmu, wciąż zagęszczać jego akcję, tak, by napięcie stale rosło. Film ten jest najlepszym dowodem na to, że się myliłem, że zdarzają się jeszcze śmieszne komedie. I choć nie jest to żart najwyższego sortu, to przynajmniej brak w tym filmie wulgarnego prostactwa. To film katastroficzny, przy którym „2012” to bajeczka. Kac jest bardziej namacalnym i powszechnym zjawiskiem niż koniec świata, a takiego kaca jak ten nikomu nie życzę. Na szczęście „wszystko co się wydarzy w Vegas, zostaje w Vegas”.

Duet, który rządzi!!!