„Żyć za wszelką cenę”

Jakiś czas temu pisałem o tym, jak potwornie nudnym miastem jest Opole. Są tutaj jednak rzeczy, właściwie instytucje, które zasługują na szczególną uwagę. Jedną z nich jest Teatr Eko Studio Andrzeja Czernika. Teatr, który już wielokrotnie podejmował niezwykłe i niebanalne działania. Tym razem mieliśmy okazję obejrzeć niezwykłe przedstawienie, „Żyć za wszelką cenę”. Powstała ona na podstawie wspomnień więźnia obozu jenieckiego, Łambinowice/Lamzdorf, Siergieja Woropajewa. To potworny obraz męki, jaką przeżywali więźniowie sowieccy w obozach jenieckich. Opuszczeni przez własne państwo, w którym uznani zostali za zdrajców, nieludzko traktowani przez Niemców. Zmuszani do ciężkiej pracy, często bez posiłków, śpiący w dołach wykopanych w ziemi, by w ten sposób ochronić się przed zimnem.

„Dwa lata jestem na terenie Niemiec.
Ile przeżyłem grozy i koszmaru,
A ile jeszcze przede mną…
Strasznie, życie złamane, sam okaleczony.
Przez dziesięć dni spania pod gołym niebem
Z zimna i wycieńczenia zmarła połowa z nas.

Głód! Głód! Głód!

Zjadłbym padlinę, paskudztwo, trawę…”

W przedstawieniu, w bardzo realistyczny sposób pokazano okropność wojny. Makabryczność scen, pogłębiało jeszcze to, że przedstawienie odbywało się na terenie obozu w Łambinowicach, w miejscu, w którym do tych zbrodni doszło. Przedstawienie bardzo sugestywne. Wojny nie skończyły się w 1945 r. i jak się okazuje, wciąż upodla się drugiego człowieka. Robią to nawet żołnierze krajów, które głoszą walkę o wolność i demokrację, dehumanizując wroga, wydobywając z siebie najgorsze instynkty.