Polska brzydota

 Jeżdżąc po Polsce możemy podziwiać zapierające dech w piersiach miejsca: Puszcza Białowieska, Beskidy, Sudety, wspaniałe zamki i pałace Dolnego Śląska, starówki Wrocławia, Krakowa czy Zamościa. Niestety poza nimi są także miejsca wstrętne, odrzucające swoją brzydotą. Tak niestety wygląda większość polskich miast. I nie jest to brzydota powstała na skutek wojny, czy blisko półwiecza komunizmu. Brzydota współczesnej Polski zaczęła powstawać po 1989 roku, narastając na miejski organizm, który niedawno odzyskał wolność. Życie w estetycznym miejscu nie należy do priorytetów Polaków, którzy muszą zmagać się ze skutkami transformacji ustrojowej. Chcąc odciąć się od szarzyzny poprzedniej epoki, malują swoje siedziby w tzw. kolory pastelowe, czyli głównie odcienie różu, fiolet i żółci. A, żebyśmy mogli poczuć się pełnoprawnymi Europejczykami, niemal każda nadająca się do tego powierzchnia, „ozdobiona” została bilbordami, z których przemawia do nas cały luksus tego świata. Powstaje coraz więcej paskudnych budynków, którego autorzy (inwestorzy) wykazują się wyjątkową wręcz brakiem poczucia estetyki. Dobrze jeśli są po prostu nieciekawe, niestety każde miasto poszczycić się może jakąś architektoniczną maszkarą. Niestety, nasz kraj przypomina ogródek wypełniony krasnalami. Za analizę polskiej brzydoty, zabrał się w swojej najnowszej książce „Wanna z kolumnadą. Reportaże o polskiej przestrzeni”, Filip Springer. Przedstawił on w niej nie tylko to, co w naszej przestrzeni jest najgorsze, podjął także próbę wyjaśnienia, dlaczego tak się dzieje. Otaczająca nas przestrzeń jest okropna, dlatego, że większość z nas nie uważa za ważne. aby żyć w miejscu ładnym. Zresztą, przecież większość z nas nawet nie wie, na czym polega ład przestrzenny, nie posiada nawet odrobiny poczucia estetyki. Liczy się efekt, ważne jest to, że kiedy inni zobaczą naszą wannę z kolumnadą opadną im szczeny.