Współczesne książki, filmy czy gry komputerowe przepełnione są okrucieństwem. Opisują najokropniejsze zbrodnie, które człowiek mógłby wyrządzić innym. Ich bohaterami są przeróżni, krwiożerczy psychopaci, w których postępowaniu trudno dopatrzyć się choćby cienia ludzkich emocji. Zastanawia mnie, co, poza oczywistą chęcią podążania za pewnym trendem, skłania twórców do wymyślania tego rodzaju historii. Czy przypadkiem, nie jest tak, że przynajmniej część z nich, właśnie w ten sposób realizuje skrywane głęboko, swoje najokropniejsze pragnienia? Poprzez twórczość udaje im się wyładować, zmuszając do popełniania zbrodni bohaterów swoich dzieł. Dzięki temu nie stają się psychopatycznymi mordercami, w zamian są „twórcami – psychopatami”.

W ten właśnie sposób ukazany zostaje w filmie „Hitchcock” mistrz suspensu. Film, który pokazuje zmagania tego wielkiego reżysera, podczas kręcenie jego największego dzieła „Psychozy”. Musi on walczyć z wytwórnią, która nie wierzy w jego pomysł, z własnymi słabościami, ale także z czymś, co do tej pory siedziało w nim gdzieś głęboko, a ujawnia się podczas pracy nad filmem. Ciekawy jest także zabieg reżysera Sachy Gervasiego, który stworzył film o Hitchcocku, tak jakby to był kolejny odcinek serii „Alfred Hitchcock przedstawia”. Wyszło naprawdę ciekawie. I jeszcze jedna ważna rzecz, w filmie tym została ukazana ogromna rola żony Hitchcocka, Almy Reville, która była ogromnym motorem napędowym działań wielkiego twórcy. Ale tak to już jest, niewiele byśmy znaczyli bez tych naszych kobiet, to one dają nam skrzydła, to dzięki nim jesteśmy zdolni do rzeczy wielkich. Film „Hitchcock” wart jest polecenia również ze względu na kreacje aktorskie. Odtwórca tytułowego bohatera, Anthony Hopkins, pomimo charakteryzacji, w niewielkim stopniu przypomina Hitchcocka, za to mówi i porusza się dokładnie tak jak pierwowzór. Już po kilku minutach, przestaje drażnić ta dziwna maska, zrobiona z twarzy Hopkinsa. Gesty, dykcja – przecież to jest Hitchcock. Doskonale także wypadła Helen Mirren, która wcieliła się w rolę jego żony.

Znacznie gorzej wypada drugi film o wielkim reżyserze „Dziewczyna Hitchcocka”. Tutaj Hitchcock został pokazany, jako stary satyr obsesyjnie pożądający aktorki Tippi Hedren, która otrzymała główną rolę w jego filmie „Ptaki”. Ten Hitchcock nie wzbudza sympatii. To człowiek zgorzkniały, tyran, człowiek głęboko zakompleksiony, który potrafi okrutnie zemścić się, kiedy jego pragnienie nie zostaje spełnione.

Oba filmy warto jednak obejrzeć przynajmniej po to, aby zobaczyć jak powstawały dwa klasyczne już dzieła, które z pewnością należą do tych najważniejszych w światowej kinematografii. Zobaczyć w nich możemy geniusz Hitchcocka, który w historii odrzucanej przez innych potrafił dostrzec wielki potencjał.



Western, jeden z najstarszych gatunków filmowych, to opowieść o zmaganiu dobra ze złem w scenerii amerykańskiego Dzikiego Zachodu. Z pozoru proste, dwubarwne historie przekształciły się z czasem w próbę analizy ludzkich zachowań. Ciężkie  warunki, z jakimi muszą zmierzyć się kolonizatorzy, kapryśny klimat, nieprzyjaźnie nastawieni tubylcy, oraz pospolici przestępcy, którzy uciekają na nowe ziemie przed ręką sprawiedliwości, to wszystko sprawia, że bohaterowie poddani zostają ciężkiej próbie, po przejściu, której nic dla nich nie będzie już takie samo. Już dawno westerny przestały być filmami czarno – białymi. Zmiany przyniosły przede wszystkim takie filmy jak „Tańczący z wilkami” i „Bez przebaczenia”. Teraz ten „dobry” bardzo często ma wiele brudu za kołnierzem, ale dzięki temu, że jest człowiekiem, a nie herosem, staje się nam bliższy i chętniej kibicujemy jego zmaganiom. Z przejęciem oglądałem seriale ”Hatfields & McCoys” i „Deadwood”, pełne przemocy, ale także mówiące wiele o nas, ludziach. Dziki Zachód to tylko dekoracja, nasz świat wiele od tamtego się nie różni. Uwielbiam współczesne westerny, a z pewnością do najlepszych z nich zaliczyć należy ostatnie dzieło Quentina Tarantino „Django”. Jak to u Qentina mamy do czynienia z prestiżem, jego własną wersją gatunku. Przerysowanymi, wręcz komiksowymi scenami przemocy, komicznymi postaciami, które obowiązkowo w westernie pojawić się muszą. Tarantino rozprawia się nie tylko z westernem, ale także z historią Ameryki, w którą krwawo wpisało się niewolnictwo. Prawie trzy godziny i ani jednej zbędnego dialogu, trudno wyobrazić sobie ten film, bez którejkolwiek sceny. „Django” to dzieło skończone, film właściwie perfekcyjny. Świetny scenariusz i jak zawsze u Tarantino, niesamowita muzyka, ale przecież to jedna z cech jego filmów, muzyka stanowi ich integralną część, jest równie ważna jak scenariusz, dekoracje czy aktorzy. No właśnie, aktorzy, w „Django” mamy kilka prawdziwie genialnych kreacji. Największy jest z pewnością Christoph Waltz, który wcielił się w rolę łowcy głów, dr Kinga Schultza, który całkowicie przyćmił głównego bohatera, granego przez Jamie Foxx’a. Swój kunszt aktorski zaprezentowali także Samuel L. Jackson w roli demonicznego, zdradzieckiego służącego, czy Leonardo DiCaprio, który był idealny grając znudzonego dandysa.

I najprawdopodobniej Tarantino nie otrzyma Oskara, dla mnie jednak jest to film roku i trudno mi wyobrazić sobie, konkurenta, który zrobiłby na mnie większe wrażenie, chociaż z drugiej strony, z przyjemnością taki film bym obejrzał.