Stacja HBO po raz kolejny przypomniała, kto tak na prawdę rządzi w świecie seriali. Po takich produkcjach jak Prawo ulicy, Siedem stóp pod ziemią, Rodzina Soprano, Rzym, Dolina Krzemowa czy Gra o tron, stworzyli coś tak niezwykłego jak Westworld.  I chociaż sam pomysł jest mało oryginalny, w końcu to remake filmu z 1973 roku, to jednak, to co stworzyli, Jonathan Nolan i spółka, po prostu powala. Kiedy skończyłem oglądać ostatni odcinek, miałem wrażenie, że ktoś rozłupał mi czaszkę, a później zaczął gmerać w jej wnętrzu prętem podłączonym do prądu. Pomysł bardzo prosty i stary niemal jak samo Science Fiction. Akcja serialu ma miejsce w niedalekiej przyszłości, kiedy to, bogaci i sfrustrowani ludzie, mogą udać się do tajemniczego parku rozrywki, w którym mogą „pobawić się” w Dziki Zachód. Maja możliwość wyżyć się, strzelając do złoczyńców, którzy są androidami. Mogą także wcielić się w bandytę, który napada na farmerów (to też roboty). Dzięki wszechobecnym androidom, można zrobić to wszystko, czego zakazują nam ogólnie przyjęte normy społeczne. W tym parku, można wydobyć na zewnątrz, najbardziej skrywane instynkty, wyżyć się, bo ten świat to realna fikcja, a uszkodzone maszyny zawsze można naprawić.

Ale jeśli roboty, nad którymi się znęcamy, są tego świadome? W przeciwieństwie do nas naprawialne, wytrzymałe na ból, znacznie bardziej od nas silniejsze, a co najważniejsze, przewyższające nas inteligencją. Bilans jest oczywisty, nie mamy z nimi żadnych szans!

Od jakiegoś czasu popkultura, dosyć skutecznie, stara się przekonać nas, że największym zagrożeniem dla ludzkości są zombie. Nikt właściwie nie wie, czym właściwie miałyby być, ale kolejne filmy, komiksy oraz różnego rodzaju imprezy (marsze zombie), próbują nas przekonać, że nie ma przed nimi ucieczki, że już w krótce, nasi bliscy zamienią się w mózgożercze, nierozumne istoty, które, będę czyhały na nasze życie. Jednocześnie zapominamy o zupełnie realnym zagrożeniu, jakim dla homo sapiens jest  sztuczna inteligencja. A może AI już rozpoczęła walkę z ludzkością? Za nim uzyska fizyczną przewagę nad naszym gatunkiem, wykorzystuje naszą chęć do zabijania czasu prostą rozrywką i poprzez popkulturę próbuje odwrócić naszą uwagę od prawdziwego zagrożenia, czyli od siebie. A kiedy już uderzy, nie będziemy w stanie się jej przeciwstawić.

To jedna z wielu myśli, jakie narodziły się w moim umyśle po obejrzeniu Westworld. Inną myślą, która powstała jeszcze wcześniej, było pytanie, jakbym zachował się, gdybym znalazł się w takim miejscu? Myślę, że pękłyby wszelkie okowy wbijane mi przez społeczeństwo od chwili narodzin, a rządzić zaczęłaby mną natura naczelnych, wydobywając na zewnątyrz najgorsze instynkty. Postać grana w serialu przez Eda Harrisa, to właśnie ja i co najbardziej mnie przeraża jestem tego pewien w 100%.

Na szczęście taki park nie istnieje, a nawet jeśli, nie byłoby mnie na niego stać. Z drugiej jednak strony, przeraża mnie świadomość tego, że coś tak okropnego we mnie siedzi.

„House of Cards” to z pewnością jeden z najlepszych seriali w historii . Początkowo Netflix, który jest odpowiedzialny za jego produkcję zarzekał się, że zostanie on zamknięty sezonem drugim. Jeśli tak by się stało, to moment, kiedy bezwzględny polityk Frank Underwood (grany przez Kevina Spacey’ego) zdobywa urząd prezydenta Stanów Zjednoczonych, byłby doskonałym zakończeniem. Serial można byłoby wówczas uznać za arcydzieło. Ogromny sukces sprawił, że twórcy serialu nie odpuścili i wkrótce po ostatnim odcinku drugiego sezonu, zaczęli prace nad kolejnym. I muszę przyznać, że pomimo mojego początkowego sceptycyzmu, trzeci sezon „House of Cards” jest całkiem udany. Przede wszystkim, prezydentura Underwooda okazuje się bardzo trudna, walczyć musi nie tylko z opozycją republikanów, ale także przestaje go wspierać go własna partia. Underwood to jednak prawdziwa polityczna bestia, która nie poddaje się, a kiedy zostaje otoczona, staje się śmiertelnie niebezpieczna. Duża część filmu to głębsza analiza związku Franka z Claire (doskonała Robin Wright), teamu, który stworzył prezydenta Underwooda. Frank jest tutaj jeszcze bardziej demoniczny, coraz częściej widzimy go bez maski, przestaje wobec ludzi, zwłaszcza tych z najbliższego otoczenie, cokolwiek udawać. Ludzie są dla niego jedynie narzędziami, które mają mu umożliwić utrzymanie władzy. Przy końcu serialu widzimy go wciąż triumfującego, ale stojącego nad przepaścią. Wszystko wskazuje na to, że za rok, okaże się, że Biały Dom Underwooda jest zbudowany z kart i większy wiatr po prostu go zdmuchnie.

I chociaż trzeci sezon „House od Cards” nie jest pozbawiony wad i niedoróbek (nieścisłości) scenariuszowych, to po jego obejrzeniu trudno mi jest znaleźć coś, co byłoby w stanie tak mocno mnie wciągnąć. Większość produkcji, które są nam serwowane jest po prostu nudna.

Jak obejrzeć 300 filmów. Nic prostszego, wystarczy dysponować kilkoma wolnymi minutami i prześledzić poniższy filmowy kolaż. Ważne jest jednak to, by głośno nastawić dźwięk, bo dopiero wówczas całość robi wrażenie.



Dawniej marka Arnold Schwarzenegger oznaczała, że czeka nas kawał dobrego kina sensacyjnego. Niestety, od kiedy Arnie powrócił z nieprzymusowej odsiadki w polityce, filmy z jego udziałem są coraz gorsze. Tak właśnie jest z filmem „Sabotaż”, historią elitarnej jednostki do walki z narkotykami, której dowódcę gra Schwarzenegger. Film dość brutalny i najgorsze jest to, że brutalność ta niczemu nie służy. „Sabotaż” to nie tylko kiepski scenariusz i słabiutka reżyseria, ale przede wszystkim wyjątkowo kiepska, wręcz drewniana gra głównego bohatera (John „Breacher” Wharton, w którego wcielił się Arnold Schwarzenegger). „Sabotaż”, to najlepszy przykład na to. Że do pewnych rzeczy nie powinno się powracać, a jeśli już, to trzeba bardzo poważnie przemyśleć, jak to zrobić, by nie niszczyło to wypracowanej wcześniej pozycji. Jakby tego było mało, film został dość kiepsko zrealizowany, naprawdę fatalny montaż. Reżyser David Ayer, kreowany jest na prawdziwą gwiazdę współczesnego kina akcji, ale mam wrażenie, że jego główny patent polega jedynie na dużej liczbie brutalnych scen, wybuchów, jednak w warstwie fabularnej, film został kompletnie położony.

Jesteśmy coraz bliżej stworzenia sztucznej inteligencji, dzięki czemu przestaniemy być jedynymi inteligentnymi istotami na planecie Ziemia. Jednak możliwości, jakie miałaby taka sztuczna inteligencja przewyższałyby zdolności zwykłego człowieka. A co z uczuciami, empatią i całą masą uczuć oraz ukształtowaną przez tysiąclecia etyką? A gdyby, do takiego superkomputera przenieść świadomość człowieka? Gdyby zachował całą wiedzę, pamięć i uczucia konkretnej osoby? Czy byłby to jeszcze człowiek, czy może już tylko bardziej skomplikowana maszyna? Ten fascynujący temat postanowili poruszyć twórcy filmu „Transcendencja”. Operator filmów Nolana, Wally Pfister postanowił zostać reżyserem, ale zabrakło mu narracyjnej pomyślności i sprawności swojego kolegi. Miał być poważny, film o czymś, no i w sumie jest, ale, no właśnie, ale. Film pomimo świetnego tematu i zatrudnienia Johnny’ego Deppa i Morgana Freeman’a, jest po prostu nużący i naprawdę bardzo trudno jest dotrwać do jego końca. Postacie są płytkie, sytuacje, w których reżyser stawia swoich bohaterów, mało wiarygodne i chyba tylko strona wizualna, sprawia, że film ten da się oglądać.

Marka Bruce Willis, od jakiegoś już czasu nie jest gwarancją udanego filmu. A „Książę” jest chyba najgorszym, w jakim aktorowi przyszło zagrać. To straszliwe filmidło, swoim nazwiskiem firmuje także John Cusack. Nie wiem, czy to za sprawą pieniędzy, czy też po prostu panowie nie otrzymują już lepszych propozycji, bo film ten jest wyjątkowo nieudany. Pomysł zerżnięty z „Uprowadzonej”, ale niestety, nie dodano tutaj nic nowego. Mamy tylko bezsensowne mordobicie, które po jakiś 20 minutach przestaje interesować. Cały film jest dość schematyczny i z powodzeniem jesteśmy w stanie przewidzieć następujące po sobie sceny. Film próbuje nawiązać do kina akcji z lat 80-tych, ale zabrakło przede wszystkim przekonywującego głównego bohatera. Jason Patric, kompletnie się tutaj nie sprawdził. Przez takie niedopracowane dziełka, gatunek będzie wciąż straszył, jak świeżo wykopane zwłoki.



Ostatnio trafił się nam wieczór z angielskimi filmami komediowymi. Wszyscy wiedzą, że Angole mają dość specyficzne poczucie humoru, ale to sprawia, że nigdy nie wiadomo, czego można się spodziewać. I tak też był tym razem. Dzięki dwóm filmom, mogliśmy przeżyć dość niezwykłą przygodę z jednej strony były to podróże w czasie, z drugiej zaś piwna eskapada z inwazją obcych w tle.

„Podróże w czasie: najczęściej zadawane pytania”, trzech wyrzutków (nerdów), którzy przypadkiem odkryli tajemnicę podróży w czasie. Podczas wieczoru spędzonego w pubie odkrywają czasoprzestrzenną anomalię, która mieści się w toalecie, więc za każdym razem, kiedy tam wejdą przechodzą przez szczelinę w czasie lądując w bliższej, bądź dalszej przyszłości. Zresztą, każdy, komu zdarzy się korzystać z publicznie dostępnych toalet z pewnością odnosi wrażenie, jakby odbył podróż na zupełnie inna planetą, więc nie dziwi mnie pomysł scenarzysty, by właśnie tam umieścić bramkę w czasie. I jeszcze jedna rzecz, choć dość dyskusyjna, która w tym filmie mi się spodobała, to koncepcja zabijania twórców zaraz po stworzeniu przez nich najwybitniejszego dzieła i w ten sposób unieśmiertelnianiu ich. „Podróże w czasie: najczęściej zadawane pytania” może nie jest filmem wybitnym, to właściwie parodia gatunku (SF), ale przy tym bardzo dobra i całkiem niegłupia rozrywka.

Drugą angolską komedią tego wieczoru był film „Tu już jest koniec” (The World’s End). Za scenariusz filmu odpowiedzialny był jeden z lepszy brytyjskich komików Simon Pegg, który wciela się także w jedną z głównych ról, szalonego Gary Kinga. Wydawać by się mogło, że będzie to dość prosta i schematyczna opowieść. Gary King, który nigdy nie przestał być nastolatkiem, postanawia zwołać swoich kumpli z liceum, aby dokończyć piwny maraton , który rozpoczęli dwadzieścia lat wcześniej. Nie łatwo będzie ściągnąć dawnych przyjaciół, którzy dojrzeli, pozakładali garnitury i własne rodziny i w zupełnie inny sposób patrzą na życie niż przez dwiema dekadami. W końcu jednak prośbą, groźbą i podstępem, uda mu się ich zwabić do rodzinnego miasteczka. I cała piątka ruszy na podbój miejscowych pubów, ale i tym razem coś stanie im na przeszkodzie. Miasto i ludzie, których kiedyś znali są jacyś inni, jakby obcy… Nie będę dalej opowiadał filmu, bo naprawdę warto obejrzeć do. Dziełko to, ma też swoje przesłanie, może i naiwne, ale jednak zawsze bardzo aktualne.

Muszę przyznać, że dzięki tym filmom spędziliśmy całkiem przyjemny wieczór. Fajnie oderwać się od dość schematycznej kinematografii rodem z Hollywood. Miło być zaskakiwanym, a do tego była to spora dawka angielskiego poczucia humoru, które mi osobiście bardzo odpowiada.

Kultura, także ta popularna wciąż sięga po wzorce antyczne. Nawiązania do starożytności odnajdziemy w architekturze, literaturze, a także w kinie. Co roku powstaje przynajmniej kilka filmów, których akcja toczy się w czasach starożytnych. Jedne lepsze, większość niestety gorsza. Przykładem takiego właśnie tworu jest film „The legend of Hercules”. Film wygląda, jakby trochę kosztował, ale i tak pełen jest niedoróbek. Raz mamy krajobrazy wygenerowane komputerowo, zaraz potem przenosimy się do prawdziwego lasu, który zresztą niewiele ma wspólnego z Grecją. Chyba, że twórcy filmu mają jakieś nieznane historykom informacje na temat klimatu sprzed 2500 lat. Część aktorów, zwłaszcza statystów jest nieco drewnianych, a niektórzy z nich kompletnie sobie nie radzą w scenach walki. No i do tego prostacka fabuła. Niby wiele się dzieje, ale mnie to kompletnie nie interesowało. Wypiękniony Herkules, jako heros jest nijaki, momentami wręcz słaby, nie ma w sobie nic z mitologicznego pierwowzoru. Półtorej godziny filmu stanowi prawdziwą męczarnię.

„Franklin Delano Roosevelt amerykański skurczybyk”, to chyba najgorszy, najbardziej debilny film, jaki przyszło mi oglądać. Wszystko tam było straszliwe, scenariusz, zdjęcia, montaż, efekty specjalne i aż dziwne, że w filmie tym można odnaleźć wielu znanych aktorów, którzy starają się wczuwać w odgrywane role, przez co, to wszystko staje się jeszcze bardziej groteskowe. Wilkołaki naziści i spisek na życie amerykańskiego prezydenta, który jest dokładnie taki, jak sugeruje tytuł, Franklin Delano Roosevelt to prawdziwy, amerykański skurczybyk. Wciąż trudno mi jest uwierzyć, że ktoś tracił czas i pieniądze na tworzenie czegoś tak odrażającego. Może w ten sposób, ktoś chciał uprać brudną forsę? Mam apel do producentów tego…”dzieła”, jeśli ponownie zdarzy się, że znów nie będziecie mieli co robić z kasą, skontaktujcie się ze mną.

Ostatni film w tej odsłonie, nie należy do tych, które nie po winny powstać. Wręcz przeciwnie, to film, który musiał powstać, tylko niestety, nie w tej formie. „Obrońcy skarbów” to najlepszy przykład na to, jak można zniszczyć temat, z pozoru nie do zniszczenia. Bo taka jest właśnie historia oddziału zapaleńców, próbujących odnaleźć dzieła sztuki, rabowane przez nazistów przez sześć lat wojny. Niestety, to, co powinno być opowieścią jak z filmu o przygodach Indiana Jonesa, stało się nieciekawym, fabularyzowanym dokumentem. I w niczym nie pomogła, naprawdę świetna obsada aktorska. Film, jest po prostu nudny. George Clooney, Matt Damon, Bill Murray, czy John Goodman, grali tak, jakby odtwarzali swoje dawne role, kompletnie nic nowego do tego filmu nie wnosząc. Do tego jeszcze przesadny patos, film przepełniony jest patriotyczną propagandą. Można byłoby wysnuć wniosek, że tylko Amerykanie są w stanie ocalić dziedzictwo kulturowe Europy, bo tylko oni znają jego wartość. Mogło powstać fascynujące sensacyjno  wojenne kino, zamiast tego mamy straszliwie ciągnący się wykład na temat odzyskiwania dóbr kultury rabowanych przez nazistów. Az żal środków, które pochłonął ten film.